Η λίστα με τους δικαιούχους

Ορθός στην κουπαστή της Πολιτείας την Ομήρων
αγορεύω για το δικαίωμα στη Μετάληψη...
αιχμάλωτοι στη σκοτεινή πλευρά της κορυφογραμμής
πλήθος ακροατές γνέφουν απ΄τις αράδες με τα μνήματα...
απαριθμώ φυλλομετρώντας το Βιβλίο με τις Ευκαιρίες:
συνάξεις Αποστόλων με μαύρα περιβραχιόνια,
ναυάγια μέσα σ΄αραξοβόλια,
και θύμησες απο ταξίδια στα Παράλια του Φόβου
...ό,τι αναλογεί στα μέλη του Κύκλου των Απόκληρων
απότοκο μιας στέρφας γης...

Ο γκαλερίστας

Περιδιαβαίνοντας γυμνός και άοπλος το Πεδίο της Μάχης
συλλέγω πορτραίτα του καλειδοσκοπικού κυκλώνα που μαίνεται
-παραλλαγές σ΄ένα θέμα κηλιδωμένο απ΄το χέρι του Εισβολέα
τα φιλοτέχνησαν χρυσές αυγές του Ιούνη μέσα σε σπασμούς και ωδίνες
...ξορκίζω την τρέλα του απόκληρου
αναρτώντας τα με πυρωμένα χέρια στους τοίχους του Μουσείου της Ματαίωσης
αναζητώντας ξέπνοα ρωγμές που ν΄ακυρώνουν τους συνειρμούς που καλπάζουν
...πίσω, στη Μάχη,
στις παρυφές απ΄ τ΄αναχώματα που ορθώνω κάθιδρος τ΄απομεσήμερα,
διαβαίνουνε τα πρωινά οι νεκρώσιμες πομπές των ψευδαισθήσεων...

Η πλαγιά με τα μνήματα

Έκανα ρεσάλτο να κουρσέψω το καράβι με τα πάθη
κι αναμετράω το μερτικό μου απ΄ τα λάφυρα:
...άγονη γη και όψιμοι καρποί...
κραδαίνουνε περιγελώντας με οι Θεριστές τα δίκρανα
στη μέση του ξέφωτου
γίνομαι μάρτυρας σε βλάσφημες σπονδές με το Ιερό Δισκοπότηρο
οσμίζομαι την αποφορά απ΄ το κρεματόριο που στήθηκε για τους βραχύβιους θριάμβους μου
...κατάκοπος...
σέρνοντας αλυσίδες απο στιγμιότυπα βουτηγμένα στην οδύνη
τραβάω για τον Ορίζοντα αναζητώντας το Ποτάμι της Λήθης.

Κατερίνα

Κουράστηκα ν΄ απαριθμώ ματαιώσεις και απώλειες
καλοκαίρια στοιχισμένα σε μονοπάτια αβοτάνιστα απ΄ τον πόνο
σημαδεύω τις διαδρομές μου στ΄ ακρόβραχα
με κομμάτια του κορμιού μου που τεμαχίζουνε λεπίδες
αναγνωρίζω στο βαλς των ευκαλύπτων σταυροφιλήματα χωρισμών
ασυνόδευτος ξαναπατάω στα χνάρια που βαλσάμωσε το λιοπύρι στη σκόνη
δυο δρασκελιές απ΄ τη θάλασσα...
κάνω τ΄ όνομά σου κραυγή να καβαλήσει τα κύματα
στήνω προσκύνημα με κειμήλια απο μακρινές Δευτέρες:
...ένα βιβλίο με παρακλήσεις κεντημένες στα περιθώρια,
...ένα μολύβι που το βάφτισες "Κατερίνα",
...μια ανθοδέσμη,
...και λίγα φτωχά σημειώματα...

Μόνο Νότια (7)

...βουβές τηλεφωνικές συσκευές και λοφίσκοι απο τα υπολείμματα συνταγών λήθης, αποκαλύψεις και εξομολογήσεις που συνοδεύονται απο παρηγορητικές διαβεβαιώσεις καλυμμένες απο αχανείς αποστάσεις, αποκομμένες διαβάσεις και οχυρώματα σμιλεμένα με την αποφασιστικότητα του αμετάκλητου, μια υποψία σιωπηλής συμμετοχής και συμπαράστασης σ΄ ένα πρόγραμμα απεξάρτησης απο περιοδικές κρίσεις που ταράζουν την αποχαυνωτική ραστώνη καλοκαιριάτικων μεσημεριών και αποτυπώνονται σαν παρείσακτη κηλίδα στην αεροφωτογραφία που βαλσάμωσε στη διάρκεια μιας μπόρας σιωπηλά οικοδομικά τετράγωνα, αναπάντητες υβριστικές προκλήσεις στον αρχιτέκτονα του σχεδίου της παταγώδους κατεδάφισης του κτίσματος που σήκωσαν παρωχημένες αντιλήψεις και υλικά με ξεθωριασμένη ημερομηνία λήξης ακόμα και τη στιγμή της συναρμογής τους, συσσωρευμένη απαξίωση και τιμητική μιας καρικατούρας που αναδύεται απο σκοτεινά βάθη κραδαίνοντας τα λάφυρα της νίκης, αποστεωμένα αρχαία στιγμιότυπα βραχύβιων θριάμβων.

Θερμοκήπιο (2)

Βράδια με τηλεοπτικά δελτία αίματος, μακροσκελείς αναλύσεις και ανούσιες αντιπαραθέσεις με φόντο ανθρώπινα εκθέματα εθισμένα στην ωραιοπάθεια της δημόσιας θλίψης σε μια αλληλοδιαδοχή ταχεία, ιλιγγιώδεις ρυθμοί που ακυρώνουν κάθε προσπάθεια αξιολόγησης του ορυμαγδού των εντυπώσεων που γεννάνε ενώ οι αρχιτέκτονές τους σαρκάζουνε την αδυναμία των αντιστάσεων ξετυλίγοντας ρολά χαρτί με δείκτες που σκαρφαλώνουν σε δυσθεώρητα ύψη, αποδείξεις θριάμβου τελειωτικές και αναμφισβήτητες.

Θερμοκήπιο (1)

Μήνες κάνουνε τον κύκλο τους φυλακισμένοι σε γυμνούς τοίχους, μια δεκάδα μόλις μέτρα απο τις διαβάσεις και τους ανισόπεδους, δρόμοι και προορισμοί σε απόσταση ενός ψιθύρου με τη σκόνη να κατακάθεται σε στρώματα αλλεπάλληλα, διαδρομές στις γειτονιές των μονόχνοτων σε ατραπούς που βλασταίνουνε υπερβάσεις και είναι ανεκτή η αποφορά του ανένταχτου, με τροφή ψωμί πασπαλισμένο με μια επίφαση ικανοποίησης αντλημένη απο ένα πηγάδι σκαμμένο στο κέντρο του αδύτου που φιλοξενεί φανταστικές συνευρέσεις με εραστές του αφηρημένου...
φόντο γκριζοπράσινο, ανώνυμη πολιτεία που τις φλέβες της διασχίζουν χωρίς κίνδυνο μόνο οι νηφάλιοι, οι παρεκκλίσεις αντιμετωπίζονται σα γραφικότητες ή καρκινώματα και οι αφελείς αξιώσεις για συμμετοχή σε προσπάθειες απεγκλωβισμού απο τους κανόνες της πεζότητας, τα προπύργια τα ορθωμένα με κραυγές ναυαγών απ΄ τον ωκεανό που κοχλάζει και ρουφάει τα υπολείμματα των αντιστάσεων που οργανωμένες σε βάσεις δεδομένων λειτουργούν σαν παρακαταθήκη ενός ξεχασμένου κόσμου που μεταλλάχτηκε σε ένα παχύρρευστο μόρφωμα τρεφόμενο με το περιεχόμενο κάδων σκουπιδιών με ιλουστρασιόν περιτύλιγμα, καταλήγουν στην αδυναμία να διευρυνθεί αυτός ο κύκλος των ανένταχτων, παράπονο που γιγαντώνεται σε θυμό, απειλές που κραδαίνουν ένα μπουκάλι κρασί φυλαγμένο για τα επινίκια που δε γιορτάστηκαν, ατμοί που παύουν να διαφεντεύουν το κουρασμένο θυμικό και παραχωρούν τη θέση τους στην πραγματικότητα που αξιώνει να διεκδικήσει το μερίδιό της.

Μόνο Νότια (6)

...συμπτώσεις με συνωμοτική υφή δίνουν χαριστικές βολές σε Σαββατόβραδα μουλιασμένα σε αρχιπελάγη με επιπλέοντα συντρίμμια παραπηγμάτων που στέγασαν αλλοτινούς έρωτες, την ώρα που μια οθόνη τερματικού τρεμοπαίζει αυλακωμένη απο λεπτεπίλεπτες δέσμες καθοδικών ρευμάτων προσομοιώνοντας το φωτεινό της παραλληλόγραμμο με παράκαμψη διαφυγής απο μια στενωπό που καταλήγει σε αδιέξοδο, έξω, μακριά απο το παραλήρημα μιας βροχής κομφετί απο κουραλιασμένες σκέψεις και βρώμικα εικονογραφημένα κομμάτια χαρτιού γεμάτα άσεμνα σκίτσα με πρόστυχες λεζάντες, ενώ ένας καυτός Ιούλης αποσύρεται πλήρης ημερών αφήνοντας κληρονομιά μια σειρά σάπια απογεύματα με ηχητικό background μια ταλαιπωρημένη μαγνητοταινία που ανασύρθηκε απο τα άδυτα ακατάστατων συρταριών με σκελετωμένα απο την πολυκαιρία κομμάτια ξεπερασμένου συρμού που μετατράπηκαν σε ρέκβιεμ μιας ημιθανούς απο το ξεκίνημά της ιστορίας δακρύων και προσωρινών χωρισμών.

...ένας θαμπός χάρτινος Οκτώβρης φυλλορροεί, με τη στιλπνή φρεσκάδα του αποτυπωμένη σ΄ ένα λεπτό κορμί παραδομένο σε χάδια που μυρώνουν χείλη στα αργόσυρτα ταξίδια τους σε μαργαριταρένιες πτυχές απο τσιτωμένο δέρμα, προσμονή που ηλεκτρίζει τα υγρά απ΄ το λεπτό ιδρώτα ακροδάχτυλα στις μακρινές τους διαδρομές, πάμφτωχο ρεπερτόριο μιας μαραμένης Άνοιξης με μετέωρες προσδοκίες και πονεμένα απο πόθο γεννητικά όργανα, ένα σύμπλεγμα κορμιών, γλυπτό με πόρους που αποπνέουν τη λεηλατημένη για ερωτικό ντελίριο διάθεση απο μια ανέκδοτη καταδίκη σε ακινησία που παγώνει τις αισθήσεις και την ένταση των ψιθύρων που κατασιγάζουν και αποτυπώνονται πάνω σ΄ ένα λευκό ιδρωμένο μπλουζάκι που φυλακίζεται σε μια θήκη απο πλαστικό, κουβαριασμένο λάφυρο μιας μάχης που διακόπηκε στους πρώτους της διαξιφισμούς σ΄ ένα πεδίο κατάσπαρτο με καταφύγια απο ριγέ σελίδες ημερολογιακών σημειώσεων.

catch-22 (Τζόζεφ Χέλλερ)

...οι μεσήλικες γαλονάδες δεν άφηναν την πόρνη του Νέϊτλι να φύγει, αν δεν έλεγε "θείε".
"Πες θείε", της έλεγαν.
"Θείε", έλεγε αυτή.
"Όχι, όχι. Πες θείε".
"Θείε", έλεγε αυτή.
"Εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει"
"Εξακολουθείς να μην καταλαβαίνεις, έτσι; Δεν μπορούμε στην πραγματικότητα να σε κάνουμε να πεις "θείε", παρά μόνο αν δε θέλεις να πεις "θείε". Δεν καταλαβαίνεις; Μη λες "θείε" όταν σου λέω να πεις "θείε". Εντάξει; Πες "θείε" .
"Θείε", είπε αυτή.
" Όχι, μη λες "θείε". Πες "θείε" .
Δεν είπε "θείε".
"Πολύ ωραία, είναι μια αρχή. Τώρα πες "θείε"
"Θείε", είπε αυτή.
"Δε γίνεται τίποτα" ...

για φαντάσου... (2)

...υπάρχει μια εικόνα που με ισοπεδώνει...ο τάφος της αδελφής μου

Μόνο Νότια (5)

...έστρεψα το βλέμμα στα θεόπατα κλουβιά που διαδέχονταν το ένα το άλλο καπνισμένα απο τη γκρίζα ομίχλη που σωρευόταν απαθής και βαριά πάνω απο τα κεφάλια και τις ψυχές των ενοίκων τους, δηλητήριο που παρασκεύασε ο άλογος εμπαιγμός του ειδυλλίου που κάποιες μακρινές εποχές είχε τραφεί και συντηρηθεί απο ανθρώπους που περιδιάβαιναν πεζοί τούτες τις διαδρομές.
Αναζητούσα ένα απομεινάρι των εποχών εκείνων, καθρεφτισμένο ίσως στο βλέμμα κάποιου συνεπιβάτη μου με τη μορφή της χαύνωσης που υφαίνει η νοσταλγική διάθεση ή παγιδευμένο ανάμεσα σε γειτονικά κλουβιά, ένα ταπεινό, ερειπωμένο και ετοιμόρροπο κτίσμα που αντιστέκεται και περιμένει με αξιοπρέπεια τον επιθανάτιο σπασμό του περήφανο μέσα στη χάρη των κυματιστών του γραμμών, απρόσβλητο απο την αποφορά του βρώμικου χνώτου της μεταλλαγμένης πολιτείας που σφίγγει μέρα με τη μέρα τον κλοιό της γύρω του με την αδηφάγο διάθεση μιας σαρκοβόρας και κακάσχημης φιγούρας που κάποτε υπήρξε όμορφη γυναίκα, αλλά τώρα γύρισε να στραγγαλίσει το βιαστή της τρώγοντας τα υπολείμματα της πρωτινής της σάρκας και μαζί μ΄ αυτά και την ψυχή του υπαίτιου της μεταμόρφωσής της.
Αντηχούσε το ειρωνικό της γέλιο ξεπηδώντας απο τα σπλάχνα της τα οργωμένα απο την ορμή του δηλητηριασμένου αίματος που διέβρωνε τις αρτηρίες της και κατάτρωγε την αλλοτινή της φρεσκάδα, ξεπηδούσε πρόστυχο, ανάκατο με την οχλοβοή και τον πανικό που διέτρεχε το κορμί της και το σκέβρωνε. Μα κάπου-κάπου, να, συνταρασσότανε απο κάτι σπασμούς που τους γεννούσε ένα κρυφό παράπονο που σιγά-σιγά μέστωνε και παραμέριζε το γέλιο το ειρωνικό, ξεσπώντας τέλος σε λυγμούς σαν παιδί πληγωμένο απο το αδέξιο χέρι του γονιού του...

για την Ν.

Στη σκιά της παραζάλης
ξαποσταίνουνε τα νυχτολούλουδα
γέμισε ο ορίζοντας με παράταιρα ταιριάσματα
θα διατρέξω τη Γη των Τεράτων
μήπως λυτρώσω την Ομορφιά
μήπως θανατώσω το Δεσμοφύλακα

Απών

Παρέμβαλα ωκεανούς και χάσματα
δυο δρασκελιές δρόμος
γινήκανε άβυσσος
ταριχευμένες σε ριγέ σελίδες
ματαιώσεις
και οι αποδράσεις στη Χώρα των Θαυμάτων σου.

Άργησες

Σε πορτοκαλί φόντο
δυο στιγμιότυπα κληρονομιά
απο ΄κείνα που βαλσαμώνουνε το χρόνο
ολόϊδια με γιορτινά εφέ σε ταφόπλακα
κατέφθασα ασθμαίνοντας ίσα για να προλάβω το ξεκίνημα απο το παραλήρημά σου
και την επαύριο
να μεταλάβω τα ψίχουλα της μακροθυμίας σου.

Μόνο Νότια (4)

...ημερολόγιο με απέραντα χρονικά κενά. Στην παραπάνω γωνιά του δρόμου, βαλσαμωμένη μια λεπτή ελκυστική φιγούρα και δυο μάτια που δε σε κοιτάζουν, αλλά θέλεις να πιστεύεις ότι σε παρακολουθούν. Ένα μήνυμα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο σε μια γυναίκα που είναι μόνο μια φωνή. Η άλλη, τα δυο μάτια, μετράει το χρόνο που της αναλογεί σε απόσταση λίγων μόνο χιλιομέτρων, περνά σαν επιβάτης του λεωφορείου κάθε τόσο λίγα μόνο μέτρα μακριά, ξένη κι απρόσιτη.

Μόνο Νότια (3)

...στις παρυφές της πόλης που τα πρωτοσέλιδα βαφτίζουνε πρόστυχη και πόρνη ξεφυτρώνουνε εκτροφεία για μουγγούς και παπαγάλους, δηλητηριώδη σαπρόφυτα με μεγαλοπρεπείς πίλους, παράτες που δοξάζουνε επιτεύγματα πιθηκοειδών καθώς ποδοκροτούν και ρεύονται στις λαμπερές τους συνεστιάσεις, σήμαντρα-προσκλητήρια για λήθαργους και δρόμοι διάσπαρτοι με οδοδείκτες για τη Χώρα της Αφαίρεσης, συναθροίσεις επικηρυγμένων πάνω απο πάγκους βιβλιοπωλείων, ποδοπατημένα παρτέρια και φράχτες απο μπετόν που σκιάζουν ανθισμένους αυλόγυρους, πολύχρωμο πλαστικό στοιβαγμένο σε οικόπεδα με ρημαγμένους σκελετούς που φιλοξένησαν τις ψυχές των σωμάτων που τώρα κάνουν μνημόσυνα έξω απο τα σκουριασμένα συρματοπλέγματα θρηνώντας απώλειες Σαββατιάτικων φαντασιώσεων.

...ανώνυμες εποχές διαδέχονται η μία την άλλη με την αυστηρή γραμμικότητα που επιβάλλει η υποκειμενική αίσθηση του χρόνου, εποχές προσανατολισμένες σε ασαφείς προορισμούς, καλυμμένους πίσω απο αόριστα κίνητρα που εκδηλώνονται χωρίς να ερμηνευτούν σε σημαδιακά μεταίχμια εναλλακτικών επιλογών, μια μικρή μπίλια στην κορυφή ενός ανάγλυφου κάθετου λαβύρινθου που ακολουθεί απρόβλεπτη πορεία μόλις μια πνοή διαταράξει την ασταθή ισορροπία της.

Burning Bush

all the widows watch
through all window sills
hair raisin` in every room
up the street come a walkin` chill
an` you ask for nothin`
cept to be by my side

see my tears good father
will they wash it away
all my dirt from your holy feet
no i don`t believe it works that way
`cause you ask for nothin`
`cept to be by my side

i seen you in the river
before god an` man
held by the holy hand of winter
brought low by winter`s holy hand

yes my sister girl
i know that it is true
you see me with the lord`s eye girl
an` you see right through
an` you ask for nothin`
is there somethin` behind my eyes

i can look good i swear
when the spirit blows
all ore an` all through yeah
my wretched bones
an` you ask for nothin`
`cept to be by my side love

i seen you in the river
before god an` man
held by the holy hand of winter
brought low by winter`s holy hand

για φαντάσου...

Το αδιανόητο έχει όνομα, ημερομηνία και μπορεί να περιγραφεί πλήρως. Είναι μια σφήνα στη ροή. Εκτρέπει τη λογική σε παράπλευρο δρόμο και τη βαλσαμώνει μέχρι να τελειώσει η προβολή του παράλογου. Μετά την επαναφέρει αλλοτριωμένη. Έχει επεκτείνει τα όριά της και αγκαλιάζει ορίζοντες χώρων που έστεκαν έξω από την επικράτειά της. Εγκολπώνει πλέον και το ανήκουστο. Αποδοχή...γεωλογικοί αιώνες εξελικτικών πιέσεων...χάσκουνε τα βάραθρα και την επόμενη στιγμή έχουνε γεφυρωθεί...
...το λένε “άμυνες”

...είδα την αδερφή μου να κατεβαίνει στο χώμα. Ξημέρωσε...και πάλι, και πάλι...το ίδιο...το θέατρο του παραλόγου έχει ένα μαντρότοιχο...σκαρφαλώνω να δω τι συμβαίνει στη μέσα πλευρά. Στέκομαι δίπλα στο φέρετρο που κείται μια ξένη. Μόλις που την άγγιξα. Δε νιώθω πόνο, τίποτα. Να τελειώσει μόνο, να επιστρέψω στη ροή. Το παραδέχομαι, μοιάζει με την πραγματικότητα, αλλά λογικά είναι κάτι...παράπλευρο...δύσκολο διήμερο...ευτυχώς πέρασε...δάκρυα?...ναι...υποψία δακρύων...κάποιες στιγμές...υπό ελαφρά πίεση...σ΄ εκείνη τη μεγάλη βόλτα έχοντας πλάι μου τη θάλασσα...πέντε μαύροι γλάροι...(πέντε? μαύροι?)...στην επιστροφή, ένας απ΄ αυτούς εγκατέλειψε την τελευταία στιγμή το κάγκελο...(υπάρχουν μαύροι γλάροι?)

...εκείνα τα πεζούλια που κατεβαίνουνε στη θάλασσα βρέχονται χιλιάδες αιώνες τώρα από την αρμύρα...τα΄ χε πλακώσει κι αυτά το χιόνι, το σάβανο...τα ξεχιόνισε ο ήλιος που φεγγοβόλαγε πάνω στο μουσαμά της βάρκας στ΄ ανοιχτά...το κοριτσάκι με το σκυλί έπαιζε στην άμμο...έφυγε ο χειμώνας, πήρε ό,τι πήρε μαζί του κι έφυγε...ανοιξιάτικοι περίπατοι στο Φάρο...

...γιατί?

Χίλιες λέξεις

Μπορεί και περισσότερες

Μόνο Νότια (2)

...αναμονή για το ραντεβού με την ερωμένη βροχή...μάζες σωρειτών που ξεπροβάλλουν μαβιές πίσω από τετραώροφα κλουβιά με καπνισμένες προσόψεις και τραυματισμένα πλευρά, αιωρούμενα κομμάτια σοβάδες και ρημαγμένοι από τον άνεμο σωροί σκουπιδιών, αρμονικές ταλαντώσεις από ασπρόρουχα στο ρυθμό παρασιτικών ραδιοκυμάτων που ξεπηδάνε από τις γρίλιες μισόκλειστων παντζουριών, μεθεόρτια της προγραμματισμένης Κυριακάτικης ευωχίας που θα ολοκληρωθούν σ΄ ένα ταλαιπωρημένο από έλλειψη φαντασίας δίκλινο με σκουριασμένο σομιέ και σκοροφαγωμένο στρώμα.

...σε πλακόστρωτους σκιερούς πεζόδρομους αψιδωμένους από ανθισμένα αναρριχητικά πλοκάμια που απομυζούν την κάψα πνιγηρών καλοκαιριών περιδιαβαίνουν προκλήσεις ημίγυμνες, ερεθισμένα στήθη και καφεκκόκινες λωρίδες αλμυρής σάρκας, βλέμματα που υπογραμμίζουν σιωπηλές υποσχέσεις για αποδράσεις σε αφρισμένες βραχώδεις ακτές πασπαλισμένες με ιώδιο και αφροδισιακά εδέσματα. Στο εσωτερικό περιθωριακών ενδιαιτημάτων το πολύωρο μεσουράνημα ενός παμφάγου ήλιου αντηχεί μέσα από διαδοχικές ανακλάσεις φλογερών δοξαριών κατά μήκος νοητών ευθειών που εκτείνονται σε ωχρές από την πολυκαιρία προσόψεις και ερημωμένα μπαλκόνια διακοσμημένα με αφυδατωμένα φυτά λίγο πριν το τελευταίο στάδιο της αποσύνθεσης.

...ένα λιόφωτο μπουγάζι και μια πιλοτίνα να σέρνει τ΄ απόνερά της στις ρίζες μιας πλαγιάς κατάφυτης με ασφοδέλια, ξεχαρβαλωμένοι γερμένοι σκελετοί από σαπισμένα πλοιάρια στον περίβολο του καρνάγιου που αντηχεί από υπόκωφα χτυπήματα σφυριών και τερετίσματα από τόρνους και αλυσοπρίονα, αλυχτίσματα καραβόσκυλων σε αργοκίνητα γκαζάδικα με πλώρη στο πέρασμα που στεφανώνει μια κρεμαστή γέφυρα, ποστάλια που κουβαλάνε καημούς ανεκπλήρωτων ευχών σε πείσμα του τίτλου “μια ευχή είναι μια γέφυρα” μιας ξεθωριασμένης αφίσας φτιαγμένης με την τεχνική της αερογραφίας σε χαρτί πάνω σ΄ ένα τοίχο βερνικωμένο από τα χνώτα και τον καπνό αμέτρητων πρωινών βουτηγμένων στα υπολείμματα στιγμιαίου καφέ ανακατεμένου με ανώδυνα ηρεμιστικά και αντικαταθλιπτικά συσκευασμένα σε ροζ και ασπρογάλαζα κουτάκια.

Μόνο Nότια

...θλιβερή παρέλαση απωλειών με ντεκόρ αχανείς εθνικές οδούς πλαισιωμένες απο απειλητικές χιονισμένες βουνοκορφές και σηματοδότες με βέλη μονής κατεύθυνσης, παγωμένο εσωτερικό ενός υπεραστικού που φιλοξενεί την τελευταία πράξη μιας παράστασης που γνώρισε άπειρες αναβολές αλλά το ανέβασμά της ήταν αναπόφευκτο, μια υπόσχεση για επιστροφή στις ίδιες διαδρομές όταν τα χιόνια θα έχουν λιώσει και οι πλαγιές θα ασφυκτιούν απο μισογερμένους και καπνισμένους απο καλοκαιρινούς εμπρησμούς κορμούς σ΄ένα οροπέδιο μαστιγωμένο απο την κάψα του ηλιοστασίου και τις ξελαρυγγωμένες κραυγές νεοσυλλέκτων απο γειτονικά κέντρα εκπαίδευσης χαμένα σε θύλακες κεντημένους με μικρά έλη και θολούς απο ομίχλες που σέρνονται και τρυπώνουν απο χαραμάδες σε σιωπηλούς τακτοποιημένους θαλάμους και βρώμικα μαγειρεία.

Πρωτοχρονιά

"Ω, ψυχή μου, μην ποθείς την αθάνατη ζωή...μονάχα εξάντλησε τον αγρό του μπορετού"

Πίνδαρος, 3ο Πυθικό