catch-22 (Τζόζεφ Χέλλερ)

...οι μεσήλικες γαλονάδες δεν άφηναν την πόρνη του Νέϊτλι να φύγει, αν δεν έλεγε "θείε".
"Πες θείε", της έλεγαν.
"Θείε", έλεγε αυτή.
"Όχι, όχι. Πες θείε".
"Θείε", έλεγε αυτή.
"Εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει"
"Εξακολουθείς να μην καταλαβαίνεις, έτσι; Δεν μπορούμε στην πραγματικότητα να σε κάνουμε να πεις "θείε", παρά μόνο αν δε θέλεις να πεις "θείε". Δεν καταλαβαίνεις; Μη λες "θείε" όταν σου λέω να πεις "θείε". Εντάξει; Πες "θείε" .
"Θείε", είπε αυτή.
" Όχι, μη λες "θείε". Πες "θείε" .
Δεν είπε "θείε".
"Πολύ ωραία, είναι μια αρχή. Τώρα πες "θείε"
"Θείε", είπε αυτή.
"Δε γίνεται τίποτα" ...

για φαντάσου... (2)

...υπάρχει μια εικόνα που με ισοπεδώνει...ο τάφος της αδελφής μου

Μόνο Νότια (5)

...έστρεψα το βλέμμα στα θεόπατα κλουβιά που διαδέχονταν το ένα το άλλο καπνισμένα απο τη γκρίζα ομίχλη που σωρευόταν απαθής και βαριά πάνω απο τα κεφάλια και τις ψυχές των ενοίκων τους, δηλητήριο που παρασκεύασε ο άλογος εμπαιγμός του ειδυλλίου που κάποιες μακρινές εποχές είχε τραφεί και συντηρηθεί απο ανθρώπους που περιδιάβαιναν πεζοί τούτες τις διαδρομές.
Αναζητούσα ένα απομεινάρι των εποχών εκείνων, καθρεφτισμένο ίσως στο βλέμμα κάποιου συνεπιβάτη μου με τη μορφή της χαύνωσης που υφαίνει η νοσταλγική διάθεση ή παγιδευμένο ανάμεσα σε γειτονικά κλουβιά, ένα ταπεινό, ερειπωμένο και ετοιμόρροπο κτίσμα που αντιστέκεται και περιμένει με αξιοπρέπεια τον επιθανάτιο σπασμό του περήφανο μέσα στη χάρη των κυματιστών του γραμμών, απρόσβλητο απο την αποφορά του βρώμικου χνώτου της μεταλλαγμένης πολιτείας που σφίγγει μέρα με τη μέρα τον κλοιό της γύρω του με την αδηφάγο διάθεση μιας σαρκοβόρας και κακάσχημης φιγούρας που κάποτε υπήρξε όμορφη γυναίκα, αλλά τώρα γύρισε να στραγγαλίσει το βιαστή της τρώγοντας τα υπολείμματα της πρωτινής της σάρκας και μαζί μ΄ αυτά και την ψυχή του υπαίτιου της μεταμόρφωσής της.
Αντηχούσε το ειρωνικό της γέλιο ξεπηδώντας απο τα σπλάχνα της τα οργωμένα απο την ορμή του δηλητηριασμένου αίματος που διέβρωνε τις αρτηρίες της και κατάτρωγε την αλλοτινή της φρεσκάδα, ξεπηδούσε πρόστυχο, ανάκατο με την οχλοβοή και τον πανικό που διέτρεχε το κορμί της και το σκέβρωνε. Μα κάπου-κάπου, να, συνταρασσότανε απο κάτι σπασμούς που τους γεννούσε ένα κρυφό παράπονο που σιγά-σιγά μέστωνε και παραμέριζε το γέλιο το ειρωνικό, ξεσπώντας τέλος σε λυγμούς σαν παιδί πληγωμένο απο το αδέξιο χέρι του γονιού του...

για την Ν.

Στη σκιά της παραζάλης
ξαποσταίνουνε τα νυχτολούλουδα
γέμισε ο ορίζοντας με παράταιρα ταιριάσματα
θα διατρέξω τη Γη των Τεράτων
μήπως λυτρώσω την Ομορφιά
μήπως θανατώσω το Δεσμοφύλακα

Απών

Παρέμβαλα ωκεανούς και χάσματα
δυο δρασκελιές δρόμος
γινήκανε άβυσσος
ταριχευμένες σε ριγέ σελίδες
ματαιώσεις
και οι αποδράσεις στη Χώρα των Θαυμάτων σου.

Άργησες

Σε πορτοκαλί φόντο
δυο στιγμιότυπα κληρονομιά
απο ΄κείνα που βαλσαμώνουνε το χρόνο
ολόϊδια με γιορτινά εφέ σε ταφόπλακα
κατέφθασα ασθμαίνοντας ίσα για να προλάβω το ξεκίνημα απο το παραλήρημά σου
και την επαύριο
να μεταλάβω τα ψίχουλα της μακροθυμίας σου.

Μόνο Νότια (4)

...ημερολόγιο με απέραντα χρονικά κενά. Στην παραπάνω γωνιά του δρόμου, βαλσαμωμένη μια λεπτή ελκυστική φιγούρα και δυο μάτια που δε σε κοιτάζουν, αλλά θέλεις να πιστεύεις ότι σε παρακολουθούν. Ένα μήνυμα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο σε μια γυναίκα που είναι μόνο μια φωνή. Η άλλη, τα δυο μάτια, μετράει το χρόνο που της αναλογεί σε απόσταση λίγων μόνο χιλιομέτρων, περνά σαν επιβάτης του λεωφορείου κάθε τόσο λίγα μόνο μέτρα μακριά, ξένη κι απρόσιτη.

Μόνο Νότια (3)

...στις παρυφές της πόλης που τα πρωτοσέλιδα βαφτίζουνε πρόστυχη και πόρνη ξεφυτρώνουνε εκτροφεία για μουγγούς και παπαγάλους, δηλητηριώδη σαπρόφυτα με μεγαλοπρεπείς πίλους, παράτες που δοξάζουνε επιτεύγματα πιθηκοειδών καθώς ποδοκροτούν και ρεύονται στις λαμπερές τους συνεστιάσεις, σήμαντρα-προσκλητήρια για λήθαργους και δρόμοι διάσπαρτοι με οδοδείκτες για τη Χώρα της Αφαίρεσης, συναθροίσεις επικηρυγμένων πάνω απο πάγκους βιβλιοπωλείων, ποδοπατημένα παρτέρια και φράχτες απο μπετόν που σκιάζουν ανθισμένους αυλόγυρους, πολύχρωμο πλαστικό στοιβαγμένο σε οικόπεδα με ρημαγμένους σκελετούς που φιλοξένησαν τις ψυχές των σωμάτων που τώρα κάνουν μνημόσυνα έξω απο τα σκουριασμένα συρματοπλέγματα θρηνώντας απώλειες Σαββατιάτικων φαντασιώσεων.

...ανώνυμες εποχές διαδέχονται η μία την άλλη με την αυστηρή γραμμικότητα που επιβάλλει η υποκειμενική αίσθηση του χρόνου, εποχές προσανατολισμένες σε ασαφείς προορισμούς, καλυμμένους πίσω απο αόριστα κίνητρα που εκδηλώνονται χωρίς να ερμηνευτούν σε σημαδιακά μεταίχμια εναλλακτικών επιλογών, μια μικρή μπίλια στην κορυφή ενός ανάγλυφου κάθετου λαβύρινθου που ακολουθεί απρόβλεπτη πορεία μόλις μια πνοή διαταράξει την ασταθή ισορροπία της.

Burning Bush

all the widows watch
through all window sills
hair raisin` in every room
up the street come a walkin` chill
an` you ask for nothin`
cept to be by my side

see my tears good father
will they wash it away
all my dirt from your holy feet
no i don`t believe it works that way
`cause you ask for nothin`
`cept to be by my side

i seen you in the river
before god an` man
held by the holy hand of winter
brought low by winter`s holy hand

yes my sister girl
i know that it is true
you see me with the lord`s eye girl
an` you see right through
an` you ask for nothin`
is there somethin` behind my eyes

i can look good i swear
when the spirit blows
all ore an` all through yeah
my wretched bones
an` you ask for nothin`
`cept to be by my side love

i seen you in the river
before god an` man
held by the holy hand of winter
brought low by winter`s holy hand